Εκτέλεση συνταγής
Το Fish and chips είναι ένα take-away πιάτο, που αποτελείται από ψάρια βουτηγμένα σε κουρκούτι και τηγανισμένα (συνήθως γάδος ή μπακαλιάρος) και πατάτες βαθιά τηγανισμένες. Το πιάτο προήλθε από το Ηνωμένο Βασίλειο κατά τον 19ο αιώνα.
Πρόκειται για ένα κλασικό γεύμα των εργατικών τάξεων στο Ηνωμένο Βασίλειο, ως συνέπεια της ταχείας ανάπτυξης της αλιείας με τράτα στη Βόρεια Θάλασσα, καθώς και της ανάπτυξης των σιδηροδρόμων, οι οποίοι συνέδεαν τα λιμάνια με μεγάλες βιομηχανικές πόλεις κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, πράγμα που σήμαινε πως τα φρέσκα ψάρια μπορούσαν να μεταφερθούν γρήγορα στις πυκνοκατοικημένες περιοχές.
Το τηγανιτό ψάρι εισήχθη για πρώτη φορά στη Βρετανία κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα από Εβραίους πρόσφυγες από την Πορτογαλία και την Ισπανία και προέρχεται από το pescado frito.
Οι βαθιά τηγανιτές πατάτες (σε φέτες ή κομμάτια) ως πιάτο ίσως εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Βρετανία την ίδια περίπου περίοδο: το αγγλικό λεξικό της Οξφόρδης σημειώνει ως πρώτη χρήση του «τσιπ» με την έννοια αυτή από τον Dickens στο «A Tale of Two Cities» (Μια ιστορία Δύο πόλεις) που δημοσιεύτηκε το 1859: «γεροδεμένα chips πατάτας, τηγανητά με λίγες σταγόνες λάδι».
Τα σύγχρονα Fish and chips καταστήματα («chippy» ή «πελέκι» στη σύγχρονη βρετανική αργκό) εμφανίστηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο, αν και καταστήματα που πωλούν τηγανητά τρόφιμα εμφανίστηκαν συχνά σε όλη την Ευρώπη. Τα πρώτα καταστήματα Fish and chips τις πολύ απαραίτητες εγκαταστάσεις. Συνήθως αυτές αποτελούνταν κατά κύριο λόγο από ένα μεγάλο καζάνι με μαγειρικό λίπος, που θερμαινόταν από μια καύση άνθρακα. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου τα Fish and chips παρέμειναν ένα από τα λίγα τρόφιμα στο Ηνωμένο Βασίλειο τα οποία δεν υπόκεινταν στους περιορισμούς.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία, οι κανονισμοί επισήμανσης «Fish 2003» με την οδηγία από την Ε.Ε. (2065/2001/EC), ορίστηκε πως τα «ψάρια» θα πρέπει να πωλούνται με το όνομα του είδους τους και όχι γενικά ως «ψάρια». Έτσι τώρα στα μενού εμφανίζονται π.χ. ως «μπακαλιάρος and chips» και όχι με το ασαφές «fish and chips».
Το πιάτο έγινε δημοφιλές στους ευρύτερους κύκλους του Λονδίνου και της Νοτιοανατολικής Αγγλίας στα μέσα του 19ου αιώνα (ο Charles Dickens αναφέρει μια «αποθήκη με τηγανητά ψάρια» στο μυθιστόρημα «Oliver Twist», το οποίο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1838). Το πρώτο κατάστημα chips βρισκόταν στην σημερινή τοποθεσία της Tommyfield Market του Oldham. Παραμένει ασαφές πότε ακριβώς συνδυάστηκαν τα δύο επαγγέλματα για να γίνει το Fish and chips κατάστημα. Ένας Εβραίος μετανάστης, ο Joseph Malin λειτούργησε το πρώτο κατάστημα Fish and chips στο Λονδίνο ή τουλάχιστον αυτό είναι το πρώτο καταγεγραμμένο, γύρω στα 1860 ή 1865. Ο κ. Lees πρωτοστάτησε στην ιδέα στο βόρειο τμήμα της Αγγλίας, στο Mossley, το 1863.
Η έννοια της ψαροταβέρνας εισήχθη από τον Samuel Isaacs (γεννήθηκε το 1856 στο Whitechapel του Λονδίνου και πέθανε το 1939 στο Brighton, Sussex), ο οποίος δημιούργησε μια ακμάζουσα χονδρική και λιανική πώληση ψαριών σε όλο το Λονδίνο και τη Νότια Αγγλία στο τελευταίο μέρος του 19ου αιώνα . Το πρώτο εστιατόριο του Isaacs άνοιξε στο Λονδίνο το 1896, όπου σέρβιραν ψάρι και πατάτες, ψωμί και βούτυρο συνοδευόμενα από τσάι, για εννέα πένες και η δημοτικότητά του εξασφάλισε την ταχεία επέκταση της αλυσίδας.
Τα εστιατόρια ήταν στρωμένα με μοκέτα, είχαν υπηρεσία σερβιρίσματος, τραπεζομάντιλα, λουλούδια, κινέζικα σερβίτσια και μαχαιροπήρουνα και έκαναν το «καλό» δείπνο προσιτό στις εργατικές τάξεις για πρώτη φορά. Βρίσκονταν σε διάφορα σημεία όπως Tottenham Court Road, St Pancras, The Strand, Hoxton, Shoreditch, Brixton και άλλες περιοχές του Λονδίνου, καθώς και στα Clacton, Brighton, Ramsgate, Margate και άλλα παραθαλάσσια θέρετρα στη νότια Αγγλία. Το μενού επεκτάθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα και περιλάμβανε πιάτα με κρέας και άλλες παραλλαγές, αφού η δημοτικότητά τους αυξήθηκε και τα εστιατόρια έγιναν συνολικά τριάντα. Το σήμα κατατεθέν του Sam Isaacs ήταν η φράση «This is the Plaice» σε συνδυασμό με την εικόνα του τηγανιτού ψαριού.
Πρόκειται για ένα κλασικό γεύμα των εργατικών τάξεων στο Ηνωμένο Βασίλειο, ως συνέπεια της ταχείας ανάπτυξης της αλιείας με τράτα στη Βόρεια Θάλασσα, καθώς και της ανάπτυξης των σιδηροδρόμων, οι οποίοι συνέδεαν τα λιμάνια με μεγάλες βιομηχανικές πόλεις κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, πράγμα που σήμαινε πως τα φρέσκα ψάρια μπορούσαν να μεταφερθούν γρήγορα στις πυκνοκατοικημένες περιοχές.
Το τηγανιτό ψάρι εισήχθη για πρώτη φορά στη Βρετανία κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα από Εβραίους πρόσφυγες από την Πορτογαλία και την Ισπανία και προέρχεται από το pescado frito.
Οι βαθιά τηγανιτές πατάτες (σε φέτες ή κομμάτια) ως πιάτο ίσως εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Βρετανία την ίδια περίπου περίοδο: το αγγλικό λεξικό της Οξφόρδης σημειώνει ως πρώτη χρήση του «τσιπ» με την έννοια αυτή από τον Dickens στο «A Tale of Two Cities» (Μια ιστορία Δύο πόλεις) που δημοσιεύτηκε το 1859: «γεροδεμένα chips πατάτας, τηγανητά με λίγες σταγόνες λάδι».
Τα σύγχρονα Fish and chips καταστήματα («chippy» ή «πελέκι» στη σύγχρονη βρετανική αργκό) εμφανίστηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο, αν και καταστήματα που πωλούν τηγανητά τρόφιμα εμφανίστηκαν συχνά σε όλη την Ευρώπη. Τα πρώτα καταστήματα Fish and chips τις πολύ απαραίτητες εγκαταστάσεις. Συνήθως αυτές αποτελούνταν κατά κύριο λόγο από ένα μεγάλο καζάνι με μαγειρικό λίπος, που θερμαινόταν από μια καύση άνθρακα. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου τα Fish and chips παρέμειναν ένα από τα λίγα τρόφιμα στο Ηνωμένο Βασίλειο τα οποία δεν υπόκεινταν στους περιορισμούς.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία, οι κανονισμοί επισήμανσης «Fish 2003» με την οδηγία από την Ε.Ε. (2065/2001/EC), ορίστηκε πως τα «ψάρια» θα πρέπει να πωλούνται με το όνομα του είδους τους και όχι γενικά ως «ψάρια». Έτσι τώρα στα μενού εμφανίζονται π.χ. ως «μπακαλιάρος and chips» και όχι με το ασαφές «fish and chips».
Το πιάτο έγινε δημοφιλές στους ευρύτερους κύκλους του Λονδίνου και της Νοτιοανατολικής Αγγλίας στα μέσα του 19ου αιώνα (ο Charles Dickens αναφέρει μια «αποθήκη με τηγανητά ψάρια» στο μυθιστόρημα «Oliver Twist», το οποίο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1838). Το πρώτο κατάστημα chips βρισκόταν στην σημερινή τοποθεσία της Tommyfield Market του Oldham. Παραμένει ασαφές πότε ακριβώς συνδυάστηκαν τα δύο επαγγέλματα για να γίνει το Fish and chips κατάστημα. Ένας Εβραίος μετανάστης, ο Joseph Malin λειτούργησε το πρώτο κατάστημα Fish and chips στο Λονδίνο ή τουλάχιστον αυτό είναι το πρώτο καταγεγραμμένο, γύρω στα 1860 ή 1865. Ο κ. Lees πρωτοστάτησε στην ιδέα στο βόρειο τμήμα της Αγγλίας, στο Mossley, το 1863.
Η έννοια της ψαροταβέρνας εισήχθη από τον Samuel Isaacs (γεννήθηκε το 1856 στο Whitechapel του Λονδίνου και πέθανε το 1939 στο Brighton, Sussex), ο οποίος δημιούργησε μια ακμάζουσα χονδρική και λιανική πώληση ψαριών σε όλο το Λονδίνο και τη Νότια Αγγλία στο τελευταίο μέρος του 19ου αιώνα . Το πρώτο εστιατόριο του Isaacs άνοιξε στο Λονδίνο το 1896, όπου σέρβιραν ψάρι και πατάτες, ψωμί και βούτυρο συνοδευόμενα από τσάι, για εννέα πένες και η δημοτικότητά του εξασφάλισε την ταχεία επέκταση της αλυσίδας.
Τα εστιατόρια ήταν στρωμένα με μοκέτα, είχαν υπηρεσία σερβιρίσματος, τραπεζομάντιλα, λουλούδια, κινέζικα σερβίτσια και μαχαιροπήρουνα και έκαναν το «καλό» δείπνο προσιτό στις εργατικές τάξεις για πρώτη φορά. Βρίσκονταν σε διάφορα σημεία όπως Tottenham Court Road, St Pancras, The Strand, Hoxton, Shoreditch, Brixton και άλλες περιοχές του Λονδίνου, καθώς και στα Clacton, Brighton, Ramsgate, Margate και άλλα παραθαλάσσια θέρετρα στη νότια Αγγλία. Το μενού επεκτάθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα και περιλάμβανε πιάτα με κρέας και άλλες παραλλαγές, αφού η δημοτικότητά τους αυξήθηκε και τα εστιατόρια έγιναν συνολικά τριάντα. Το σήμα κατατεθέν του Sam Isaacs ήταν η φράση «This is the Plaice» σε συνδυασμό με την εικόνα του τηγανιτού ψαριού.